Na een verkapte tweede winterstop was Zondag 11 vlammend uit te startblokken gekomen door een overtuigende 3-1 overwinning op Domstad, wiens titelaspiraties een ferme deuk opliepen en het Leusdense ego werd opgepoetst. Als een waar Oekraïense ministerie van defensie wisten coach Pep en zijn manschappen na een vlammend startoffensief de Domstadse troepen tot halt te roepen om daarna het initiatief naar zich toe te trekken om zo de eindzege zeker te stellen. Dat smaakte naar meer….

Ditmaal de beurt aan PVCV uit Vleuten. Een ploeg met een jeugdig elan, baard in de keel en een hormonale walm dat menig 14-jarige harten harder zou doen kloppen. Een ploeg ook die Zondag 11 in de heenwedstrijd op een 1-6 nederlaag en de nodige kraakbeenschade (emotionele schade daargelaten) trakteerde. Men was gewaarschuwd.

Het was dan ook een welkome boodschap dat Zondag 11 grotendeels op oorlogssterkte was. Alleen lang-geblesseerde Snoek, Barthez en Witte Keniaan zouden ontbreken, waar Fopgun (wordt vervolgd) zich last minute afmeldde maar Witte Keniaan zich weer aanmeldde. Snapt u het nog? Wij ook niet. Afin. Bottom line: weinig blessures…

Met een zondags tijdstip van 13.15uur werd er ruim op tijd vertrokken naar het Utrechtse Vleuten. Na enig getouwtrek om het vervoer (er waren weer eens te veel auto’s maar te weinig laadruimte) was het Poef die nog een extra rondje moest maken om de wastas te halen. Eenmaal met de wastas op zak werd de queeste vervolgd. Met coach Pep als duiveltje op zijn schouder (en navigator) werd er royaal omgereden (lastig zo’n ringweg) waardoor de aanwezige manschappen zich niet konden omkleden, Blauwhuis’ bootcamp niet doorging en men zowaar semi-fit (en semi-gepikeerd) aan de wedstrijd konden beginnen.

Vanaf de aftrap was het PVCV die het initiatief naar zich toe wist te trekken. Vanuit een inschuivende verdediger wist men op Roda’s rechterflank meermaals een vrije man te creëren en zo op de Leusdense helft op te duiken. Een gevoel van dreiging bekroop de manschappen, al leidde het niet persé tot grote kansen. Het was enigszins verrassend dat Zondag 11 de score opende. Een strak aangesneden corner van Blauwe (d)Ed waar duveltje-uit-een-doosje Blauwhuis tegenaan rende om zo de 0-1 tegen te touwen te ranselen. Dat hij hiermee zijn teamgenoot InteRik in alle ijverigheid voor z’n sokken liep, deerde hem niet. 0-1!

Een verbouwereerde PVCV trapte af en leek even van de schrik te moeten bekomen. Met een meer gebalanceerd spelbeeld vorderde de eerste helft. PVCV vooral voetballend tot het middenveld en daarvanuit leunend op snelheid van hun aanvallers, bleef proberen met ballen achter de Roda defensie hun aanval in stelling te brengen. Probeerde, gezien het vooral schoten vanaf twintig meter waren die gevaar stichtte, of de eindpass ontbrak.

Het waren dan ook twee standaardsituaties die de score deden kantelen. Een vrije trap, tegen het lichaam gekopt van Shuen, en een klutssituatie bij een corner deden de score binnen 7 minuten weer doen uitvallen in het voordeel van PVCV. Zondag 11 mocht weer aan de bak. 2-1

Niet lang daarop volgend was het dan een welkome verrassing dat Witte Keniaan ouderwets langs zijn tegenstander snelde om de altijd loerende InteRik in stelling te brengen. Met een aangeboden niet-te-missen kans wist hij wel raad: 2-2.

Het hek was van de dam. De goals volgden elkaar op in rappe successie. Andermaal kort erop verloor Zondag 11 het duel op het middenveld waarna een Vleutense (Vleutaanse? Vleutse? Vleutonse? Vleutiaanse?) aanvaller kon worden weggestoken en wiens voorzet langs de goed keepende M-Ugl kon worden geschoten. 3-2, vlak voor rust, mentaal moment? Wie weet.

Met een kan limonade (vlak voor het beginsignaal van de tweede helft bezorgd) met een bak suiker waar men zwetend van wakker worden (en diabeten waarschijnlijk niet), en een speech van guru Pep achter de kaken, trapte men af voor het tweede bedrijf.

Het spel was gezapig, PCVC leek niet meer zo vlot te ballen als in de eerste 45 minuten, waar Zondag 11 streed voor iedere meter. Een interessant schouwspel ontvouwde zich, een wedstrijdbeeld dat op en neer golfde en waar beide partijen de impressie hadden te kunnen scoren. Het was voor de Leusdense enclave, die zich weer in grote getale aan de zijkant van het veld lieten zien (lees: 1), een aangenaam gegeven dat het Zondagse 11 dit als eerste deed.

Het was een diepe bal op InteRik, die met alleraardigst gevoel op de toegesnelde Poevermans teruglegde. Zonder twijfelen presteerde hij het om met zijn Adidas Copa Mundial AG schoenen te schilderen wat meesters als Rembrandt met penseel niet lukte. Noem het poëzie, opera, puur oeuvre. Wat hier voor ieders voor ieders ogen werd geproduceerd…. Een schilderachtige veeg, het velours van het fluweel, de wingardium van je leviosa. Vanuit stand wist Poevermans, met magistraal gevoel, de bal vanaf 20+ meter in de winkelhaak te deponeren. POEF!-er mans! Hij kwam, hij zag, hij atte niet maar scoorde wel! 3-3. BAM!

Met een gezond boeren verstand zou ieder ziel zich direct laten wisselen maar (een ander) duiveltje op Poef’s schouder vertelde hem vooral niet in de buurt van de zijlijn te komen. Het was dan ook Goddelijke ingreep die zijn hamstring deed protesteren om alsnog zijn publiekswissel te claimen. Men kon de handen niet op elkaar houden, sloeg de handen blauw. Men was in extase. Zelfs de coach van PVCV (een verwarde man van een jaartje of 50) kon het niet onder woorden brengen en begon spontaan allemaal gekke scheldwoorden naar Poef’s hoofd te slingeren. Dat gezegd hebbende, Poef keek hem er dan ook wel echt hèèl lekker in.

Afin.

Nog ruim een halfuur was te gaan. De wedstrijd bleef op en neer gaan zonder eigenlijk zeer grote kansen te noteren aan weerzijden van de, vermoeiend lange, 100 meter. Nog even billenknijpen in de laatste minuut, waar een corner nog bijna werd binnen geswaffeld maar dan was de buit (en welverdiend punt) toch ècht binnen. Nu drie weken opladen en dan twee toppers tegen mede-laagvliegers. Bist du dabei?

0-1 Blauwhuis (Blauwe Ded) ’8

2-2 ’19

2-1 ‘26

2-2 InteRik (Witte Keniaan) ‘35

3-2 ‘40

3-3 POEF!-er mans (InteRik) ‘58

Chef fanclub

#4