Boys,
Een week voor de door mijzelf gestelde deadline heb ik, na lang intern beraad, besloten te stoppen als lijder van ons aller Zondag 11. De afgelopen jaren heb ik mij als eindverantwoordelijke voor ons elftal gevoelsmatig ieder jaar meer moeten inspannen om alles rondom ons prachtige team draaiende te houden. De afgelopen twee weken heb ik mezelf steeds meer beseft: Zie ik het zitten om komend seizoen, zoals het er naar uitziet, nóg meer te gaan doen? Het antwoord daarop was schoorvoetend: nee. Het gebrek aan reacties op mijn brandbrief en de relatief stille groepsapp heeft mijn gevoel bevestigd. Ik heb niet het gevoel dat het er nog in zit.
De beslissing om te stoppen valt me zwaar. Ik heb team als ‘Original’ één jaar na zijn oprichting in 2010 (toen ik nog heel af en toe meevoetbalde met m’n kapotte knieën) als lijder overgenomen. Nog even samen met Bart, maar daarna zelf. Ik voel me verantwoordelijk voor ‘mijn’ groep spelers. Vaak is mij toegeworpen dat ik de lijm was die de groep bijeen hield. Zelf voelt het meer alsof ik het voor jullie zo makkelijk mogelijk heb gemaakt om te kunnen voetballen al die jaren. Ik heb proberen te zorgen voor alle randvoorwaarden en per ongeluk moest ik ook de wissels doen. Ik besef me dat dit niet mijn sterkste kant was en dat ik langs de zijlijn vaak luidruchtig was, maar ik moest ergens heen met mijn energie én ik wilde het voor jullie zo goed mogelijk doen. Het is dat verantwoordelijkheidsgevoel dat me – nu ik aangeef te stoppen – nog het meest dwarszit. Desalniettemin heb ik mijn keuze gemaakt. Ik vind het belangrijk om mijn gevoel te volgen en dat is wat ik nu doe.
Dit betekent niet per se dat het team stopt, al ben ik me bewust van het feit wat mijn stoppen kan veroorzaken. We hebben op papier 14 jongens, waarvan meerdere met wat vraagtekens achter hun naam. Als er iemand is die het team wilt proberen voortzetten en het van mij over wil nemen, dan hoor ik het graag. Is dit niet zo, dan ben ik als vanzelfsprekend bereid te helpen bij het zoeken naar oplossingen voor iedereen.
Ik wil jullie bedanken voor jullie inzet de afgelopen dertien jaar. Voor derde helften, die uitmondde in een vierde en vijfde helft tot de zon op maandag weer opkwam, voor alles op breuk in de kassa, voor alle keren 6a, voor mexicano’s, alle bijnamen die we de jongens toedichtte, alle schrijverijen, voor de teamweekenden in Renesse, Breda, Texel, de Ardennen, Arcen en in het bijzonder voor Londen. Ik wil jullie bedanken voor zovele zondagen waarbij ik langs de zijlijn stond en dacht: “Goddomme wat zijn wij slecht zeg,” om er vervolgens weer om te kunnen lachen. Ik wil jullie bedanken voor nog zoveel meer.
Zondag 18 mei 2014 blijft misschien nog wel het meest hangen. Kampioen van de kelderklasse. Dat feestje gun ik iedereen die eigenlijk niet zo goed kan voetballen. Het gevoel van zo snel, zo blauw zijn dat je totaal geen idee meer hebben wat je aan het doen bent als om 5 uur ‘s middags ineens een stripper voor je neus staat in een volle voetbalkantine, vergeet ik ook nooit meer.
Ik heb de – soms ondankbare – taak van lijder van de Zondag 11 altijd serieus genomen. Ik heb er alles uit proberen te halen en terugkijkend vind ik dat we machtig mooie momenten hebben beleefd met een stel gasten door de jaren heen die zó verschillend en soms zó debiel waren dat mijn rol als lijder ineens wel heel letterlijk een ‘lijden’ werd. Maar altijd met spirit en een glimlach.
Ik heb al die jaren de Kerst gehaald. Dat doen ze me in het betaald voetbal niet gauw na.
Ik zou mezelf én jullie te kort doen als ik heel kort afscheid had genomen. Mijn verhalen zijn áltijd lang.
Daarom nu maar eens op deze manier. Lekker overzichtelijk.
Ik vond het een eer om jullie lijder te zijn.
Jezus / Pep / Lijder Marc
Recente reacties