Na een welverdiend zomerslaapje waar (zoals gewoonlijk) de 15 kilo er wéér niet af gingen maar er wederom aankwamen was het weer tijd voor het nieuwe seizoen. Voor het derde seizoen op rij werd dat geopend tegen Amsvorde, het team waar het ‘kleine’ neefje van Torres voetbalt. De eerste editie werd gelijk de tweede werd kansloos verloren waardoor Zondag 11 dit seizoen de mogelijkheid had om de score gelijk te trekken.
Met welgeteld één training en twee avondjes zestienen (waarbij onze spelers van het veld werden gestuurd door ‘grote vriend’ Co i.v.m. ingezaaide kunstgrasvelden) in de benen kon de conditie getest worden. Na het verzaken van coach Pep werd de voorbereiding aardig op z’n kop gezet. Op zaterdagavond iets na elven maakte hij bekend dat er geen arbiter was geregeld. #paniek! Gelukkig dat nieuwe aanwinst binnen én buiten het veld, Snoek, oude bekende Bobby wist te regelen voor het arbitraire geel. Naja, geel … zwart. En u ziet de bui al hangen, Amsvorde is óók zwart. www.nogmeerpaniek.nl Afijn. We waren blij met een arbiter.
Spelers Rat, Dani en Interik konden niet aanwezig zijn waar invaller coach Panaritium Keegstra (ja, het googlen waard) wel kon beschikken over aanwinsten Cornuit en eerder genoemde Snoek.
Op een vers ‘ingezaaid’ kunstgrasveld werd 11.00 afgetrapt. Beide teams waren zoekende en lieten elkaar rustig opbouwen. Tactiek of gebrek aan conditie, you name it. Het leverde wel een leuke openingsfase op. Amsvorde, ook een ploeg van gemiddeld halverwege/eind twintig, liet bij vlagen zien over enkele goede voetballers te beschikken en maakte het Zondag 11 bij vlagen lastig.
Toch was de eerste kans voor Roda. Het was onze klassieke pingeldoosch Torres die zich tussen drie man door wist te wurmen en oog in oog met keeper Bob (zijn lieftallige niffo) kwam te staan. Bob, een keeper die volgens oud-Griekse Mythologie zijn eigen zwaartekrachtveld zou hebben. Een keeper waar ballen meestal als satellieten om hem heen draaien. Toch wist Torres na zich als een ware Apollo 11 tussen alle verdedigers door te hebben gewurmd de bal als een asteroïde tegen Bob aan te pegelen.
Een wake-up-call voor Amsvorde die langzaamaan het initiatief naar zich toe trokken, wat niet veel later resulteerde in de 0-1. Een weggeven corner resulteerde in een strak aangesneden voorzet waarna dorstige Shuen zich in een ware fata morgana leek te begeven en met volle overtuiging de bal tegen het netje van zijn eigen doel wist te jagen. Bevangen door de hitte (18 graden Celcius, pittig!) was hij het spoor bijster en eenmaal weer bij zinnen moest hij van zijn teamgenoten vernemen dat hij de eer had de eerste goal van het seizoen te hebben mogen noteren. Dit nog even los van het feit dat hij tevens de twijfelachtige eer van de eerste ‘veld’ strafmeter van het seizoen daarmee opeiste. (Eddy had er al wel twee door te verliezen met zestienen) #hulde!
Zondag 11 mocht in de achtervolging. Dit resulteerde wederom een grote kans op voor Torres, die het zelfvertrouwen van zijn neefje naar grote hoogten wist te tillen door wéér tegen hem aan te schieten. Das Bauch deed het daarna niet veel beter door alles goed te doen maar daarna grandioos over de bal heen te maaien. Dat laatste was niet zo verwonderlijk maar dat het zonder hupje ging deed onze paniekspier toch wel een beetje jeuken.
Door de kansen niet af te maken krijg je weer dat ouderwetse gezegde: als je hem zelf niet maakt… En zou geschiedde. Wederom uit een corner viel de 0-2 waarna de captain van Amsvorde vervolgens nog schaamteloos met een kattenoog (achter het standbeen) de 0-3 wist te maken. Au. Snel aan de thee!
Met een grandioze speech van coach Keegstra (met meerdere Pep One-liners) werd het moraal in een mum van tijd weer geboost. Enkele tactische wisselingen op het veld en het inbrengen van Poef moest leiden tot de ommekeer.
Niet veel later leek dat zowaar te gebeuren: een scherp aangesneden corner van Poef werd op waarde geschat door de krakende voeten van Blauwhuis, die met zijn laatste beetje kraakbeen nog nét genoeg lengte had om de bal leep te verlengen waardoor hij binnen viel. 1-3.
Gesterkt door het tactische meesterwerk van coach Keegstra en de 1-3 ging Roda op zoek naar de aansluitingstreffer. Tot grote kansen leidde dit niet. Sterker nog, er leek wat meer klad in het spel te komen. Amsvorde speelde daar slim op in door de 1-4 én de 2-4 te maken. Vriendelijk faciliterend voor Roda, dat altijd beter speelt als het (ietsje) achter staat. Met een goal aan de juiste én de verkeerde kèèènt wist Amsvorde de spanning er enigszins in te houden.
Gaandeweg de wedstrijd werd er steeds meer gewisseld bij de tegenstander waarna enkele goede spelers, die er eerder uitgehaald waren, weer ingebracht werden. Een van deze spelers wandelde casual nog een keer over het veld en maakte de 2-5. Einde wedstrijd.
Een leuke pot waar Roda verzuimde meer te scoren maar Amsvorde kwalitatief (en conditioneel) nét iets beter was. Bij vlagen was het een pot met leuke duels, mooi voetbal en strafmeters.
Na de wedstrijd bleek het shirt van scheidsrechter Bobby te schitteren door afwezigheid (missing in action) maar is gelukkig weer terecht. Omdat de snackcorner en sponsor Bella Venezia 2 dicht waren en de hunkering naar verzadigde vetten bij Zondag 11 nimmer gestild kan worden werd er nog pizza bezorgd in de kantine. Pilsje, pizza… een prima start van het seizoen.
Volgende week wacht het 7×7 toernooi waarna het weekend erop de eerste officiële wedstrijd in de beker wacht. Komt dat zien!
Xoxo
Chef Journalistiek
Recente reacties